جدایی اتاق خواب کودکان تا قبل از یک سالگی و به خصوص ۶ ماهگی به هیچ وجه توصیه نمی شود، زیرا کودک در این سنین بسیار آسیب پذیر و به تغذیه در شبانه روز نیازمند است.
بودن نوزاد در کنار والدینش سبب می شود که احساس امنیت در کودک شکل بگیرد، تا قبل از ۶ ماهگی امکان ابتلا به سندروم مرگ نهایی نوزاد در بین ساعات ۲۲ تا ۱۰ صبح وجود دارد، در این عارضه کودک در خواب دچار مشکل تنفسی می شود که این موضوع مرگ نوزاد را به همراه دارد، البته احتمال ابتلا به سندروم مرگ نهایی نوزاد حدود یک در هر ۲ هزار مورد است.
کودکان باید در سنین زیر یک سالگی کنار والدینشان بخوابند، به دلیل اینکه مادران بسیار حساس و حتی در خواب هوشیار هستند بنابراین اگر مشکلی برای نوزادان پیش بیاید، سریع به کمک آنها می شتابند.
در سنین یک تا دو سالگی والدین باید با پذیرش این مسئله از سوی کودک اتاق خود را از وی جدا کنند در غیر این صورت تخت کودک باید مستقل از تخت والدینش باشد.
پس از ۲ سالگی روحیه خودمختاری در کودک شکل می گیرد که مادر باید همیشه آماده باشد و نسبت به گریه و بی تابی وی واکنش نشان دهد تا کودک احساس امنیت و اعتماد پیدا کند.
پس از ۲ سالگی جداسازی اتاق خواب کودکان از والدینش ضروری است زیرا با این کار کودک مفهوم حریم خصوصی و فضای شخصی را می آموزد، همچنین از آن جایی که کودک پس از ۲ سالگی می تواند به راحتی راه برود و صحبت کند اگر نیازی داشته باشد می تواند آن را برای والدینش بازگو کند.